Oude wijn in nieuwe zak…

11-2-2016, intake dag 1. Een gesprek van een uur met een gz-psychologe en een psychologe-in-opleiding bij het Centrum Autisme van het GGzE. Veel vragen, over vroeger en nu. Aanvullingen op de vragenlijsten. Ik heb op een gegeven moment maar zelf aangegeven dat ze me moesten onderbreken, want ik heb nogal de neiging om door te ratelen.

Ik voelde me op mijn gemak en de tijd vloog voorbij. En op het einde zei de gz-psychologe dat ze het zeer onwaarschijnlijk achtte dat er géén autismediagnose zou volgen, op basis van wat ze in dit eerste uur had gehoord. Wel wilde ze een extra gesprek met tests voor OCPS/OCD inplannen. En of ik behoefte zou hebben aan psycho-educatie, want ik leek toch al erg goed op de hoogte. Ja, dat wil ik toch, die psycho-educatie. Ook daar maar meteen weer gewaarschuwd dat ik ‘kort’ moet worden gehouden, want dat ik anders erg nadrukkelijk aanwezig zou kunnen zijn. Daar hoefde ik me geen zorgen over te maken…er waren wel meer mensen zoals ik!

Nu weer thuis, en meteen ook maar even mama opdracht gegeven om dingen uit mijn jeugd, die opvallend waren, op te schrijven. En gemaild met mijn eerste psycholoog (circa 1983) in de vage hoop dat hij nog een rapport heeft van mijn tests uit die tijd. Ik weet me daar niets meer van te herinneren, alleen dat ik heel slim was, en dat mijn ouders streng tegen me moesten optreden. Wat mama dus niet deed, want dat vond ze geen goed plan. Hoera voor mama!

18-2-2016, intake dag 2. Een week later, en vandaag een gesprek van anderhalf uur. met duidelijke vragen, gericht op DSM-5. Telkens als er een vraag werd gesteld, dacht ik eerst “oh nee, op dit punt ben ik eigenlijk niet zo autistisch”, maar als er dan werd doorgevraagd, bleek dat ik toch wel echte kenmerken op dat bepaalde gebied had. Eén uitschieter, toen ze vroegen naar ‘gevoelens’, klapte ik helemaal dicht. Dat is een onontgonnen gebied in mijn psyche, daar kom ik liever niet. Maar goed, alle vragen toch beantwoord, bij de vragen over taalontwikkeling zei ondervraagster 1 dat mijn antwoorden in het verleden, tijdens DSM-IV, duidelijk in de richting van Asperger hadden gewezen maar dat dat nu geen diagnose meer was (wist ik al).

En nu ben ik hartstikke moe. Morgen een hele middag tests, en volgende week nog een gesprek, een extra gesprek, over eventuele OCD.

19-2-2016, testdag. Eerst wachten in de wachtkamer. De tests beginnen om 13 uur, niet echt mijn meest productieve tijd van de dag. Ik doe mijn beste werk ‘s morgens, in alle vroegte, rond 13 uur ben ik meestal al hartstikke moe en geprikkeld, maar goed, het is nou eenmaal zo. Onderweg nog snel een boterham gehaald, want ik was vergeten te lunchen, daaruit kon ik wel opmaken dat ik gestrest was, want ik vergeet anders nooit te eten!

De test was de WAIS-test. Standaard spul, met blokken bepaalde figuren namaken, sommen uit je hoofd oplossen, vormen in elkaar passen, rijtjes met getallen onthouden. Allemaal niet mijn ding. Daar tussendoor waren vocabulairetests en kennistests, dat was wel helemaal mijn ding. Eerlijk is eerlijk, ik weet dat ik niet dom ben (ik heb al vaak genoeg mijn IQ laten testen), maar de frustratie die ik voel als ik iets niet snel genoeg kan…ik hoop dat ze die konden meten! Na afloop was ik kapot. Waarom? Geen idee, ik doe wel vaker dit soort dingen, maar nu was het enerverend. Gelukkig stond vriendin M me daarna bij haar thuis op te wachten met een wijntje: die dingen zijn goud waard! De nacht erna niet geslapen, in mijn hoofd regende het blokken en cijfers en ik zakte telkens voor allerlei testen in mijn hoofd. Volgende week nog één gesprek, en de heteroanamnese die ze met mijn zusje gaan doen, en dan volgt in maart de uitslag.

25-2-2016, heteroanamnese (naastengesprek). Een gesprek tussen mijn zusje en de gz-psychologe(s). Volgens mij waren ze het roerend met elkaar eens. Naderhand heb ik het allemaal even doorgesproken met zusje, en aangezien ze me daarna niet met gillende sirenes en een dwangbuis zijn komen ophalen, zal het allemaal wel zijn meegevallen, wat zij over mij te vertellen had.

26-2-2016, laatste gesprek. Het gesprek van vandaag was eigenlijk nog wel het meest interessant: bepalen of er nou wel of geen obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis of dwangstoornis aanwezig was. Veel van de klachten die ik heb en trekken die ik vertoon, zouden door iemand zonder kennis over autisme als zodanig kunnen worden uitgelegd, maar de gz-psychologe was het er al snel over uit: ik beantwoorde maar aan 2 van de 10 kenmerken, en 4 was het minimum. Dus nee, ik heb geen OCPS/OCD. Ik heb wel een autismespectrumstoornis, dat was het eindoordeel. Dit is ook de definitieve diagnose, volgens DMS-5. Het diagnoseverslag en het verdere behandelplan komen over 2-4 weken in een diagnosegesprek, maar dit was al de mondelinge diagnose. Dus, in de woorden van Dr. Sheldon Cooper: “I’m not crazy, [my mother] had me tested!”

Ik ben gewoon autistisch.